Màu nền Màu tối Mặc định Xám nhạt Xanh nhạt Xanh đậm Vàng nhạt Màu sepia Vàng đậm Vàng ố

Font chữ: Palatino Linotype Bookerly Segoe UI Patrick Hand Times New Roman Verdana Tahoma Arial

Chiều cao dòng: 100 120 140 160 180 200

Kích cỡ chữ:

BENTE✞

ROGER's POV

Tahimik.

Wala akong marinig kahit maraming tao sa paligid.

Manhid.

Totoo ba ang lahat ng ito o isa lamang panaginip?

Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari. Iyong mga taong kasama ko kasi kagabi lang, patay na ngayon.

Si Ka Pineng? Kailan siya namatay? Pinatay ba siya nung killer? Paano siya namatay?

Ayon kay Arthur, natagpuan daw ang bangkay ni Ka Pineng sa loob ng banyo. Sabog daw ang likod ng ulo nito. Malamang, pinukpok iyon ng martilyo. Ngayon lang tuloy nag-sink-in sa utak ko. Kaya pala wala siyang ginawa kundi ang utusan ako. Kaya pala nagbilin na siya sa akin ng kung anu-ano. Kaya pala bigla na lang siyang naglaho. Kaya pala – shit! Naiiyak ako!

Nayakap ko ang aking sarili. Nanginginig ang buo kong katawan. Marahan kong tiningala ang kalangitan. Dun nagmumula ang malakas na pagpatak ng ulan.

Narito pa rin kami sa dating bahay ng mga Villaverde. I'm sure, isa na ako sa mga suspect nila. Pero wala naman silang makukuhang ebidensya na ako ang may gawa nito.

 Lumapit sa akin si Arthur. "Mukhang may bagyo..." Inabutan niya ako ng isang tasang kape.

"Hindi ako ang may gawa nito." Inabot ko yung kape at humigop ako.

"Naniniwala ako sa'yo, Mr. Santos." Humigop din siya. "Wag kang mag-alala. Hindi ka naman namin huhulihin hangga't wala kaming matibay na ebidensiya."

"Iyong nanay mo, madadala mo ba ako sa kanya?"

Tumikhim siya. "Pwede kitang dalhin sa kanya mamaya."

"Malayo ba?"

"Siguro isang oras ang biyahe natin. Pero dumaan muna tayo sa apartment ko. Malapit lang yun dito."

"Hindi mo siya kasama sa apartment mo?"

Umiling siya. "Naroon siya ngayon sa dati naming hospital. Kasama niya yung kapatid kong bunso na doctor."

"May sakit siya?"

Napabuga siya ng hangin. "Wala naman. Sobrang katandaan na lang niya siguro kaya mahina na siya," tumingin siya sa akin. "Pero madaldal pa rin siya. Wala siyang ibang kwento kundi ang tungkol sa mga Villaverde."

Hinugot ko yung photo album sa akin. "Makikilala niya pa kaya ang mga larawan dito?"

"Maybe?" Napangiwi siya. "Kung Villaverde 'yan, malamang makikilala niya pa ang mga 'yan."

Siguradong makikilala niya pa si Clarisse o si Clarisse Villaverde sa larawan na ito. Biglang nag-ring ang phone ko. "May signal dito?"

"Sa loob lang walang signal" Narito kasi kami sa sasakyan ko. Tinapik niya ako sa balikat. 

"Balikan kita." Then umalis na siya.

Sinagot ko yung tawag. "Hello?"

"Mr. Attorney, si Marvin 'to." Sagot sa kabilang linya.

"Marvin?"

"Asawa ni Madge."

"Ow!" Napatayo ako. "Nasaan ka?"

"Nandito na ako sa Pilipinas dahil nabalitaan kong nawawala ang asawa ko. May balita na ba?"

Paano ko ba ipapaliwanag dito ang lahat? "Marvin, I think we need to talk."

"Nasaan ka ba ngayon Attorney?"

Ipinaliwanag ko dito kung nasaan ako at willing naman daw itong puntahan ako kahit gaano ito kalayo. Hindi raw kasi ito mapapakali sa bahay lang at walang ginagawa. Labis ang pag-aalala nito sa pagkawala ni Madge.

Nakilala ko si Marvin dahil inerekomenda ito sa akin ni Mrs. Ocampo sa kaso nito bago ito nagtrabaho sa ibang bansa. Whatever that case was, hindi ko na maalala. Dito ko sila nakilala bilang matalik din na kaibigan ni Mrs. Ocampo bukod kay Clarisse.

Nagulat na lang ako ng bumulusok patungo sa akin si Arthur. "Mr. Santos..." Hinihingal pa ito. "May nakita kaming sugatang babae sa basement..."

"Ha?" Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at mabilis kong tinakbo ang loob ng bahay. 

Nagkalat ang kapulisan sa loob at dun sa basement, tumabad sa akin ang katawan ni –

Clarisse!

Agad kong nilapitan si Clarisse na inilipat na sa stretcher. "Clarisse..." Naiiyak ako. Paano'y may putok siya sa noo. "Jesus Christ what happened?"

Hirap siyang huminga pero pinilit niyang dumilat ng bahagya. "M-Maria..."

"A-Ano?" Inilapit ko ang aking tainga sa kanya.

"M-Maria... O-Ocampo..."

Namutla ako sa narinig ako. "Si Mrs. Ocampo?"

Marahan siyang tumango at saka siya nawalan ng malay.

"No Clarisse! No please no!.." Pilit ko siyang ginigising pero hindi na siya magising.

Agad siyang isinakay sa ambulansya. Mabuti na lang at may nurse doon. "Sir, mukhang nawalan lang po siya ng malay. Dalhin na po natin siya sa hospital."

Tumango na lang ako. Pero bago kami umandar, dumating si Arthur. "Mr. Santos, may problema tayo." Hindi ito makatingin sa akin ng maayos. "Dahil sa lakas ng ulan, walang ibang madadaanan ang sasakyan papunta sa bayan." Tumingin ito kay Clarisse. "Naroon sa bayan ang hospital."

"Anong gagawin natin?" Nakahawak ako sa kamay ni Clarisse.

"Ang mabuti pa, doon muna natin siya dalhin sa Nanay ko pansamantala. Doctor ang bunso kong kapatid at matutulunagn niya tayo. Isa pa, dati ring hospital ang tinitirhan ni Inang kaya kompleto rin sa equipment dun."

Tinanguan ko na lang si Arthur. Sumama na nga siya sa amin dun sa sinasabi niyang lugar. Sa ambulance si Clarisse at kami naman ni Arthur sa sasakyan ko. Mabuti na lang at kalsada ang daan papunta dun kaya wlang baha. Nang makarating kami dun, sinalubong agad kami ng dalawa pang nurse kasama ang bunsong kapatid na doctor ni Arthur. Dinala agad nila si Clarisse sa isang emergency room.

"Mr. Santos, this is Rico. Kapatid ko." Ipinakilala niya ako sa kapatid niyang doktor.

"Nice to meet you, Mr. Santos." Agad sinalo ni Rico ang nakalahad kong palad.

Pumapasok ito sa hospital sa bayan. Pero hindi ito nakapasok ngayon dahil sa lakas nga ng ulan. Kapag weekends daw, dito ito tumutuloy sa dating hospital na ito dahil sa Inang nila. 

Napakalaki ng bahay na ito na may tatlong palapag. Hospital ito noong araw pero nalugi kaya tinirhan na lang ng Nanay nila na si Inang daw.

Nang malagyan na ng swero si Clarisse, lumapit sa akin si Arthur. "Sino si Mrs. Ocampo?"

"Siya ang may gawa ng lahat nang ito." Madiin kong tugon. Narinig niya rin ito kanina na binanggit ni Clarisse. Itinawag niya ito agad sa kanilang station at nagfile siya ng report.

"Dito muna kayo pansamantala. Kakausapin ko lang si Rico tungkol sa kalagayan niya." Nakatingin siya kay Clarisse.

"Salamat, Arthur..."

Tinanguan niya lang ako.

Narito kami ngayon sa unang palapag. Samantalang si Inang naman nila ay naroon sa ikatlong palapag kung saan inihahanda ni Rico ang ilang mga gamot nito. Iyong dalawang nurse kanina na sumalubong sa amin ay personal nurse ni Inang. Sabi ni Arthur, mamayang gabi ko na lang daw kausapin si Inang paggising nito. Kung bibilangin, apat lang ang taong nakatira sa malaking bahay na ito kabilang na si Rico. Buti hindi sila natatakot sa bahay na ito! Kinakabahan tuloy ako. O baka na-trauma lang ako sa dating bahay nila Clarisse.

Ang kasama ko na lang ngayon ay itong nurse na naghatid kay Clarisse dito. "Sir, CR lang ako." Nagpaalam ito sa akin.

Paglabas nito, kinuha ko yung garapon na ibinilin sa akin ni Ka Pineng. Totoo kayang narito sa Ara sa loob nito? Kung may pagkakataon man na dapat ko ng kausapin si Ara, ngayon na iyon. 

Habang kasama ko si Clarisse.

Marahan ko itong binuksan.

Iyong takip ng garapon, marahan lang.

Pagkatapos ay inilagay ko ito sa aking paanan.

Aking pinakatitigan.

Pinakatitigan.

Pinakatitigan.

Pero wala naman.

Then.

Maya-maya lang.

Parang...

Parang may...

May...

Ah, wala!

Wala talaga.

Mukhang pinagloloko lang ako ni Ka Pineng. Napasandal ako sa aking kinauupuan. Sabagay, may pagka-albularyo kasi iyon, eh.

'Tapos napabaling ako kay Clarisse. Grabe ang babaeng ito, pinag-alala ako nang husto. Tapos bigla kong naisip si Mrs. Ocampo. Napailing ako. Ang baliw na iyon! Ito pala ang killer ni Ara! Nalamukos ko ang sarili kong kamao sa galit. Magbabayad ang babaeng iyon!

Bigla akong nakaramdam ng antok. Naalala ko, halos wala pa pala akong tulog. Hinagkan ko ang kamay ni Clarisse at tumungo ako.

"Dad..." Napaigtad ako.

Napatayo ako! Nagpalinga-linga ako sa paligid. Tinig ni Ara 'yun, ah! O baka guni-guni ko lang. Sobra na kasi ang pagod ko. Naupo ulit ako pero hindi ako mapakali. Para kasi talagang narinig ko ang boses ni Ara.

"Dad..." Hayun na naman yung tinig.

Naiiyak ako. Tangina kinikilabutan ako! "A-Ara..." Nangangatal ako.

"Dad..."

Sa –

Likuran ko!!!

Mabilis ko itong nilingon. "A-Ara..."

Hayun!

Naroon si –

Ara!!!

Ang anak ko!

Ganun pa rin ang hitsura niya. Maganda at mukhang dalaga na. Pero ako, tigagal pa rin. Totoo ba ang nakikita ng aking paningin?

"Dad..." Naluluha si Ara. "I'm sorry..."

Iyong mga paa kong ayaw humakbang, lumakad patungo sa kanya. Nawala lahat ng aking takot nang makita ko ang mga luha niya. "Oh, Ara..." Niyakap ko siya. Mahigpit! She's real!

"Dad I'm sorry..."

"Shhh... ako dapat ang mag-sorry. Hindi ako naging mabuting ama sa'yo..." Garalgal na ang boses.

Itong si Ara, napahagulgol na. "Dad... I miss you po... mahal na mahal kita, Dad..."

Iyong iyak ko, inimpit ko. Tagaktak ang luha ko. "I love you... Ara..." Sa wakas, nasabi ko rin sa kanya. Isang salita na ipinagkait ko sa kanya nung nabubuhay pa siya.

Naroon pa rin siya sa aking pagkakayakap at umiiyak.

Bumitiw ako sa kanya at hinaplos ko ang kanyang mukha. Napakaganda talaga ng anak ko. 

"Wag mong kakalimutan Ara... mahal na mahal ka ni Daddy, ah..." Oh God! Kulang ang mga salitang ito para malaman niya kung gaano ko siya kamahal. Sayang at hindi ko na siya makakasama. Sayang at wala na siya.

Pinunasan niya ang luha ko. "Dad... take care of yourself, ah... 'wag ka po gaano magpapagod sa trabaho, ah..."

Sa sinabi niyang iyon, napahagulgol na talaga ako. "Ara, I'm sorry... kung maibabalik lang ang lahat anak... kung maibabalik lang ang lahat... ipaparamdam sa'yo ni Daddy ang lahat ng mga pagkukulang ko... oh, huhuhu... Diyos ko po..." Hindi na maampat ang mga luha ko.

Niyakap niya ulit ako.

Ginantihan ko ang yakap niya ng mas mahigpit. "I love you, Ara..."

Humigpit din ang yakap niya sa akin.

"Ara... sabihin mo sa'kin kung sino ang pumatay sa'yo..."

Bumulong siya sa tainga ko. Pagkatapos, sinabi niya ang pangalan nito.

DITO na ako napaigtad sa aking pagkakatungo. Putangina! Panaginip lang pala.Nakatulog pala ako!

Pero parang totoo! Tapos napatingin ako dun sa garapon sa paanan ko. So kung ganun, totoo nga. Kaso sa panaginip ko lang siya nakausap.

Napatingin ako kay Clarisse. Wala pa rin itong malay. Tapos napaatras ako. Saka lumabas ng kwarto.

Gabi na pala. Wala ng ulan. Matagal din pala akong nakatulog. Tapos napaisip ako.Totoo kaya? Iyong ibinulong na pangalan sa akin ni Ara, siya nga kaya? Siya nga kaya ang pumatay kay Ara? Pero paano kung panaginip nga lang iyon? Paano niya magagawang patayin si Ara?

Biglang sumulpot si Arthur sa harapan ko. "Mr. Santos, may naghahanap sa'yo."

Sa likuran niya, naroon si Marvin. "Attorney." Kinamayan niya ako.

"Mabuti nakarating ka kahit malakas ang ulan kanina." Tinext ko kasi sa kanya kanina ang exact address ng lugar na ito bago kami nakarating dito.

"Nahirapan nga ako, Attorney kaya ginabi na ako." Kita sa mukha ni Marvin ang lungkot.

"Siya nga pala, Mr. Santos." Singit ni Arthur. "Gising na si Inang. Sinabi ko ang tungkol sa mga Villaverde at – hinahanap ka niya."

Tinanguan ko lang si Arthur. Umakyat na nga kami sa third floor since naroon naman na 'yung nurse ni Clarisse na nagbabantay dito. Habang paakyat, ipinaliwanag ko lahat kay Marvin ang mga pangyayari. Halos tulala ito at hindi na makausap. Ako man nasa kalagayan niya, matutulala rin ako.

Minuto nga lang at narito na kami sa kwarto ni Inang.

Nagulat ako sa histura ni Inang, sobrang tanda na npala nito. Bahagya nang nakapikit ang mga mata nito at tabingi na ang mukha. Nasa wheelchair ito at hindi raw nawawalan ng dextrose. Sobrang payat nito at sobrang kulubot na.

Pero isang bagay ang napansin ko ng husto dito – wala itong mga kuko sa paa.

Sa kwartong iyon, naroon si Rico at ang dalawa nitong nurse. "Bukas niyo na dalhin si Clarisse sa hospital sa bayan, masyado nang malalim ang gabi." Sabi ni Rico.

"Salamat." Tugon ko. Pero dito ako nakabaling kay Inang. Hinugot ko yung photo album ko sa aking coat pocket at ipinakita ko iyon kay Inang kahit hindi ako sigurado kung makikita niya pa yun.

Kinuha naman ito ng matanda at binuklat-buklat. Ngunit matagal tinitigan ni Inang ang mga larawan lalo na yung picture ni Clarisse at nung babaeng nakaupong katabi nito. Halos nagkakatinginan na kami nila Arthur dahil nakatitig lang ito doon.

Lumapit na si Arthur at bahagyang sinigawan ang ina. "Inang, kilala niyo po ba iyong nasa larawan?"

Hindi ito tumugon. Hinihimas lang nito ang larawan.

Ako na ang lumapit. "Inang, kilala niyo po ba ang babaeng ito?" Itinuro ko si Clarisse dun sa picture.

Tumango si Inang. "S-Si Clarisse..."

Lahat kami ay napaangat ng mukha. Si Clarisse ay si Clarisse.

Itinuro niya pa iyon. "Ito si Clarisse..."

Kilala niya pa si Clarisse. Itinuro ko naman ngayon yung katabing babae ni Clarisse sa picture. "Ito Inang, kilala niyo po ba ang babaeng ito?"

Tumango ulit siya. "Ito si –

ARA..."

Namilog ang mga mata ko. "Ito pong babaeng ito?" Itinuro ko yung nakaupo ulit.

Tumango si Inang at itinuro ang babaeng katabi ni Clarisse sa picture na nakaupo. "Ito si Ara..."

"Imposible po Inang. Si Ara po ang anak ko. Hindi po si Ara 'yan." Sabi ko nang may mataaas na tinig.

Itinuro niya ulit itong nasa larawan. "Ito si Ara. Kapatid ni Clarisse. Si Ara... hindi ko matandaan kung kapatid o kakambal ni Clarisse itong si Ara, hindi sila magkamukha..."

Shit! Napaatras ako. May kapatid o kakambal si Clarisse? At ARA ang pangalan nito? Bigla ko tuloy naalala iyong pangalan na ibinulong sa akin ni Ara dun sa panaginip ko. Nang tangungin ko siya kung sino ang pumatay sa kanya. Ang sagot niya –

Si CLARISSE.


Tapos biglang namatay yung ilaw.

JAMILLEFUMAH

jfstories